سمندره

سمندره زه دې ولې راواپس کړم ؟
ما خو ځان و درسپارلی ډوبیدو ته
ما په تا کړی له ځان نه ډیر باور و
ما وې ته به مې پرې نه ږدې ستنیدو ته

سمندره زه دې ولې راواپس کړم ؟
دې له غم او درده ډک جهان ته بیرته
دې ناکامې ، دې ګمنامې زندګۍ ته
دې د قتل او قتال میدان ته بیرته

سمندره زه دې ولې راواپس کړم
بیا دې ولې کړه دنیا په ما برباده
بیا دې ولې ځان زما په وینو سور کړ ؟
لویشت لویشت ځمکه دې کړه ډکه له فریاده

سمندره ستا وتلي دي له یاده ؟
چې زه اور وم ، زه ګناه وم زه آفت وم
زه حوس وم ، زه عذاب وم ، زه وحشت وم
چې نه ځمکه نه فضا وه له ما ښاده

ما د ورور سینه څیرلې وه که نه وه ؟
زه د هر دور قابیل ومه که نه وم ؟
فرښتو ته مې هم نیت و خراب شوی
دا دنیا په ما ناولې وه که نه وه ؟

سمندره زه دې ولې راواپس کړم ؟
زه دې ولې په تورغره باندې تاوان کړم؟
ستا څپو ته د کشتۍ ډوبول ګران و؟
چې دې بیرته زه اخته په رنځ د ځان کړم

سمندره ! سمندره ! زوروروه !
زوروره ! د زړګي زور دې اوبه شه
شور دې مست شه چې دې نور هم لیونی کړي
او چړې دې د څپو خښې پر زړه شه

چې واپس دې کړم له شوره مې په تنګ وې؟
اوس نو ګوره چې کاڼه دې شي غوږونه
اوس نو اوره ، کړنګهار د میزایلو
د بمونو ، اتومونو اوازونه

هغه اور چې ما په ځمکه و بل کړی
اوس یې ستا لمن ته هم لمبې رسیږي
یو قیامت خو تا په خپله راواپس کړ
بل قیامت به خدایزده بیا کله جوړیږي

سمندره ! زه دې ولې راواپس کړم
اوس نو ته هم لکه زه راسره سوځه
تا هم ما غوندې په خپله په ځان کړي
په خپل حال دې اوس له زړه راسره سوځه