پښتو متلونه (خ)

                            (خ)

خان ! کښينه که ونه خورو و خو به وينو .

خبره له خبري پيدا کېږي .

خبري ښې کوې ، لکۍ يې کږۍ کوې .

خبري ښې کوې ، مگر عمل يې خرو خوړلى .

خپل چنگول يې گرو دى ، دى د بل په پايگاو پسي گرځي .

خپل حق د زمرى له زامي وکاږه .

خپل د يې وجاړه ، دا د بل پر در ولاړه .

خپل عمل، د لاري مل .

خپل عيب د وږو منځ دى

خپل غوږ ناکتلى په سپي پسي مه ځغله .

خپل که دي مړ کړي ، لمر ته دي نه غورځوي .

خپلوان بۀ سره جوړ سي ، دو راباڼي به مخ تور سي .

خپله خوله هم کلا ده هم بلا .

خپله د خو مې خپله ده ، د بل د دي خداى راخپله کړي .

خپله لاسه ، گله لاسه .

خپله نيک بختي د نورو په بد بختي کې مه غواړه .

خداى په رښتيا خوښېږي .

خدآى د کرآري مل دى .

خداى د کلۍ او ښکروري کسات هم کاږي .

خداى دي په هغه چا مه وهه چې وهل يې نوي کړي .

خداى دي داسي شر پيښ کړي ، چې زموږ خير پکښې وي .

خداى دي مو بې خپله کافره نه کړي .

خداى دي هغه پخوانى کفن کښ وبخښي .

خداى وايي: ته حرکت که ، زه به برکت کم .

خداىه ! آسان دي هغو ته ورکړي چې د ناليدو يې ندې .

خدايه ! ته مې بزې وهه ، زه به دي روژې وهم .

خدايه! ژوند دي د سپي راباندي تير کى ، اجر به د سړي راڅخه اخلې .

خدايه !لوى مې کې ، لويي رامه کې .

خر چې مکې ته بوزې ، هغه خر دى .

خر دي چابک کور دي نژدې دى ، که پاته کېږې خوښه دي خپله .

خر کاري هم هنر غواړي

خره ته دي خداى ښکر نه ور کوي ، که نه دغويو نسونه به څيري کړي .

خره ته يا سکوت دى يا متار .

خر يې اوله خپل پر مور زده کوي .

خړو مړه که ، خړو بيده که .

خزانې په خرابو کې دي

خوار تلتک نه وو ليدلى ، چې پيدا يې کى تر څاښته پکښي بيده وو .

خوار ته يې ويل څه دي کم دي ؟ هغه ويل اوبۀ او لرگي ، ويل دا مسکين که خداى کړې دا بېغيرته نو چا کړې ؟

خوار سړى ابلک يې سپى هغه هم خر وړى .

خواره سې مکاري ، هم جنگ کوې هم ژاړې .

خواړه د رنگه خوړل کېږي .

خوريي د ماما د ميني د ښمن دى .

خوښه ستا که ما کوې ، که لالا کوې ، که ما .

خو نه که مو وسوه ، ديوالونه يې پاخه سوه .

خير خلاص ، غاړه وتلې.