پښتو متلونه (هـ)

                             (هـ)

هاى وروستى عقله ، چې لومړى واي .

هر چاته خپل وطن کشمير دى .

هر څه د خداى له جانبه دي ، مگر د غوا شيدې په وښو دي .

هر سړى پوهېږي چې غوا توره او شيدې يې سپيني دي.

هر سړى په خپل کار ښه پوهېږي .

هر سړى په خپل کار نه پوهېږي ، مگر اختيار يې لري .

هره لوړه ژوره او هره ژوره لوړه لري .

هغه درک ، هغه خرک .

هغه ساعت او مصلحت .

هغي کوټې ته چې لمر نه داخلېږي ، مرض دا خلېږي .

هله ژر يې را ملا که ، چې کډي مو بارېږي

هم بوره ، هم بدنامه

هم خوند کوي ، هم خوږېږي .

هم دا کوي ، هم ها کوي .

هم فقر کوې ، هم دي خر لغتي غورځوي .

هم يې پکښي خوري ، هم يې پکښې کوي .

هندو زوړ سو ، مسلمان نه سو .

هنگر او خپله بنۍ ښه سره پوهېږي .

هوښيار ته نيمه بس ده ، شوده يې پوره غواړي .

هوښيار نه ختا وزي ، چې ختا وزې غاښونه يې غبرگ وزي .

هوښياره مرغۍ په غبرگو پښو بندېږي .

هيڅوک نه وايي چې زما د شلومبو خوند بد دى .