پښتو متلونه (و)

                           (و)

واده د الله داد پکښي غورځي مولاداد .

واده د نه ستني کرياب دى .

وايي هم خر سه ، هم خربند .

و بزې ته يې ويل (( مه ژاړه )) هغې ويل که زه و نه ژاړم ، زما گوډه پښه به ژاړي

وخت لکه سره زر دى .

ورور يې گوره ، خور يې غواړه .

وروستۍ ورځ نا مرده ده .

وزۍ وايي : يوه پښه مې را ما ته کئ خو په کور کې دي ايله يم

وږي ته يې ويل دوه او دوه څو کېږي ؟ هغه ويل (( څلور ډوډۍ ))

وطن پرې ايښى ښه دى ، نه ورور وژلى .

وطن په دوو سترگو هم خپل دى هم پردى .

ولي! ولي ! کڼکۍ به له تا څه غوښتاى ،چي لاستى يې نه واى ستا د کوني .

ومره پر يوڅه باندي .

وينه په وينه نه پريوله کېږي .