پښتو متلونه (ل)

                          (ل)

لاس چې مات سي غاړي ته ځي .

لالا وړوله ما خوړله ،. يو ځاى سره خلاص سولو .

لڅ په خوب کرباس ويني .

لڅ د اوبو نه بيرېږي .

لړه يې ، دارو يې د خان له کوره دي .

لږ به خورم ، هو سا به گرځم .

لکه پاتۍ سږ موته مه غورځه .

لکه د خرې کورونگى تر مور دمخه ځغلي .

لکه د خلچ بزگر پوخ ولاړ دى .

لکه د ډيرو اوبو ژرنده پر سر يې اخيستى يم .

لکه سوړ مچ په هره کاسه کې مه لوېږه .

لکه ليوان د خپلي گلې ټپي ژوندى څيري .

لکه ليوان له بيري يو او بل ته مخامخ بيدېږي .

لمر په دوو گوتو نه پټېږي .

لمونځ تر قضا د مخه ، خيرات تر بلا د مخه .

لنډۍ د مار سره غزيدله ، پرمنځ دوه ځايه سوه .

لنگۍ چې شوه سي ، پر اوږو تکيه سي .

لو تور ديب هم تښتولى دى .

لوخي د قام بدي غوښته ، سر يې په دريا ب کې وچ سو .

لور پر لوټه مه تيره کوه .

لوري ! وايم تاته ، مږوري ! ته يې واوره .

لويي د خداى سره ښآيي ، نه د خوار بنده سره .

لوى يې پر کور کوي ، کوچنى يې پر سارا .

له اوښه يې پرې که ، په اوښ يې پوري که .

له پيښي ، تيښته نسته .

له ځانه د اڅکزو اسمان مه جوړوه .

له ځانه د مرداري موږى مه جوړوه .

له دې پراخي دنيا کټورى مه راته جوړوه .

له دې نه ژآړم چې مآر مې پر خيټه تير سو ، پر دې ژاړم چې داغه يې لار نسي .

له وروره گټه ، نه گټه .

له هسي بلا څخه چې نس ولري مه بيرېږه .

ليوني ته يې ويل دا درمند ونه سوځې ،هغه ويل ښه سو چې راپام دي کړ .