(غ)
غر به دي په شاکړم ، توان به دي پيدا کړم .
غر په کونه منډي ، شاگى اغاز ورکوي .
غر که لوړ دى ، لار پر سر بيره ده .
غل او د کور خاوند دواړه دخدايه پرده غواړي .
غل او د کور خاوند دواړه نارې وهي چې مه راگورى غل دى ..
غل په غره کې نه ځائېږي .
غل د خپله سوري بيرېږي .
غل سه ، خو انصاف مه هيروه .
غله په خورک تمامېږي.
غوا حلا له سوې نده ، دى يې بيا د څرمني پوښتنه کوي .
غوټه چې په لاس خلاصېږي ، غاښ ته حاجت نسته .
غوټه ورکه ، خوله پر پټه .
غوږ په څنگل نه گرول کېږي.
غوږ مې ساتۍ ، سر مې بايلود .
غوښي د هر چا خوښي ، خو پشي ايمان پر راوړى دى .
غولبه يې پر وڼدۍ ولاړه ، هورې يې کډگۍ ولاړه
غول خوړلي ښه دي ، نه انځر د ملا کلام .
غولو ته تومنه مه اچوه .
غووي غڼ وکړې او سوکان څټ و خوړل.
0 comments:
Post a Comment