پښتو متلونه (چ)

                          (چ)

چاړه چې د سرو زرو سي ، په نس کې نه وهل کېږي .

چپه يې وهه ، چې راسته راسي .

چر سي زوى ، نه زو ى .

چغول و کوزې ته ويل سورۍ .

چرندک په خوب کې پښې اسمان ته نيسي ، واي که نړيدى پر پښو به مې تکيه سي .

چي ابا ، هغه سي يې کبا .

چي ادې ، هغسي يې پايڅې

چي اړ سوې و خره ته به وايي چې بابا!.

چي اړ سوې و هندو ته به وايي چې ما ما ! .

چي اړ نسې ،وړ به نه سې .

چي اوبه لوړي تر خولې سي ، شيرين زوى لاندي تر پښي سي

چي اوسې ، په خوى به دهغو سې .

چي بد کوې ، بد مه مومې

چي بد گرځي ، بد به پرزي .

چي په اخير کې يې مرداره نکړي پښتون نه دى

چي پلار يې بړيڅ نه وي ، زوى يې نه فتح خان کېږي .

چي پر ما وار راغى ، د هاخوا يې پلار راغى .

چي په بازار کې دي خوراک ښور وا وي ، نو کور ته به څه خورې .

چي په خندا کې خورې ، نو يې خوره .

چي په ځان کې ويني ، په جهان کې ويني .

چي په کاسه موړ نسوې ، په څټلو به يې هم موړ نسې .

چي په گرانه دي رانيولي وي ،په ارزانه يې مه خرڅوه .

چي پياز ونه خورې ، د خولې دي د پيازو بوى نه ځي .

چي تر ملکه دي کړه ، نو ورکه دي کړه

چي تنگ سي ، نو په جنگ سي .

چي تور نه مري ، بور هم نه مري .

چي جنگ سوړ سو، ميرى تود سو .

چي جنگ نه کوې تر ځان لو ډبره اخلى .

چي چنگښه وايي قر ، تره کى وايي مقر

چي حج حج لري ، عاقبت به حاجي سې .

چي خان يې ، په ياران يې چې ياران نه وي توري خاوري د بيا بان يې

چي خپل کړې يې سپيتانه ، ځيني ځغلي تل ميړانه .

چي خداى يې پري وهي مړونه يې راگرځوي ، چې مړونه يې پري وهي خداى يې نه راگر ځوي

چي خداى يې ورکوي ، دا نه وايي چې کور دي چيري دى ؟.

چي خر نه لري ، خر نه ارزې .

چي څه کرې ، هغه به رېبې .

چي ځوان وايي بد په ايسي ، چې زوړ وايي ذهين رسى .

چي ځوان وم ، د هري چټي يار وم .

چي داسي يار لري ، نو خود به نر راوړي .

د درانه بارونه وړي خوراک يې ځوز دى ،چي اومه کاکونه خوري چارياک يې گوز دى .

چي د راوړلو يې نه وې ، نو ډکيدلې ولي ؟.

چي د خان يې د برکي سدرۍ وي ، د سيمه دار به يې څه حال وي ؟

چي ډب نه وي ، ادب نه وي

چي ډيرى سي ، مر دارى سي .

چي روژه سي ،لوى لري به ښکاره سي .

چيري چې زړه ورځي .، هلته پښې ورځي .

چي زما په ډوډۍ څه سي ، هغه زما د مور ميړه سي .

چي زوړ سوم ، اوس د هري گادړي دپيغور سوم .

چي زوړ سو ، نو پرو ړ سو .

چي زه بې خاونده يم ، پر دنيا دي مړوښه نه وي .

چي سر دي نه خوږېږي ، داغ يې مه اېږده .

چي سهار وختي بيدار دى ، که غل وى زما يار دى .

چي ښۀ کوې ، ښه به مومې .

چي غر ، هغسي يې کر بوڼى

چي غل نه تښتي ، مل دي و تښتي .

چي غل نه يم د باچا څه نه بيرېږم .

چي غوږ گران وي والى يې هم گران وي .

چي غول خوري ، کاچوغه په ملا کې وهي .

چي گوډېږم ، داغسي دي رغېږم .

چي لاس و درېږي ، خوله هم درېږي .

چي لالا سوى وو داسي وار ى يې نه وو کړى .

چي لرې يې خوره ، کنه مره .

چي له ياره ژاړې ، له ځانه ژاړې .

چي مالگه يې وڅکې ، نمک دان يې مه ماتوه .

چي مال يې ورک سي ، ايمان يې ورک سي .

چي مرئي لرې ، مربا به خورې .

چي مرغه غوندي رپېږي، تر نصيب به نه تيرېږې .

چي مرگ سوى وو داسي مړي يې نه وو کړى

چي مړ سو ، نو پړ سو .

چي مړونه وي ، هلته کورونه وي .

چي مشر يې غمبر ( قمبر) وي ، اختر يې ماځيگر وي .

چي ملا وايي هغه کوه ، چې ملا يې کوي هغه مه کوه .

چي مور ميره سي ، پلار پلندر سي .

چي نر يې په چارښاخه راوړي ، ښځه يې په جارو کې وړي .

چي نه پوهېږي ځوان مال کوه .

چي نه کار په هغه دي څه کار .

چي نه کوي حبيب ،څه به وکي خوار طبيب .

چي نه لرې سړي ، مه کورت خوره مه غوړي .

چي نې خورې ، ولاکې تمامه کې

چي وخت د ښکار سي تازي غول ونيسي .

چي و دي خوړ نعمت ، بيا ادا کړه شکريت .

چي ورور يې نه کړې پر سپور بې نه کړې .

چي ولاړ سې ولاړ سي، بير ته به د لالاو سپيره ته راسې .

چي ولري سړي ، هم به کورت خورې هم غوړي .

چي وې غواړې په خوله، نو وبې خورې په څه؟.

چي وې نه خورې پر سر ، په څه به سې خبر .

چي يو لور يې تر ملا وي، نه ځيني رغېږي .

چي يې ټينگه اراده وي ، تل په غم کې مستانه وي .