پښتو متلونه (ا)

                            (ا)

اختيار ستا خولۍ دي خپله ، کې پر سر اېږدې کې پر کونه ( تله )

اسپکى نه يم ، اخيستى يې يم .

اسمان يې تلتک ، مځکه يې کراسته ده

اسل ختا نه لري ، کمسل وفا نه لري .

الا بلا، به گردن ملا .

امنا ده ذاکره په هغه لويه لاښي

انا مړه سوه او تبه يې وشکيده .

انتظار تر قتل بتره دى .

انسان په کار نه کم اصل کېږي .

انسان ، تابع د احسان .

انسان تر کاڼي کلک تر گل نازک دى .

انسان د کاله خوښ ښه دى نه د ميلمانه

انسان کله درياب ، کله کرياب وى

انگور خوره ، غنم راوړه باغ دي خپل دى .

اوبه په ډانگ نه بيلېږي .

اوبه چې تر سر لوړي سي څه يوه لويشت څه يو نيزه .

اوبه خړوي او ماهيان پکښي نيسي .

اوبه د لوړي خوا خړېږي .

اوبو اخيستى ځگ ته املې وهي .

اور يې په اوبو کې بل دى

اوږ د رنځ د مرگ کرول دي .

اوسپنه چې ټکېږي ، لا پخېږي.

او س نو ته ښه سوې که د خيرک مور .

اوس يې سر ته دوې گوتي نه رسېږي .

اوښ ته يې ويل دا غاړه دي ولي کږه ده ؟ هغه ويل کم ځاى مې سم دى چې غاړه مې کږه بولې.

اوښ چې نه چو کېږي غڼ يې څوک پرې کوي .

او گره په تلوار نه سړېږي .

اوگره مې درلېږل ، خو پاته نسوه .

اول ځان، پسې جهان .

اول ديوال ، پسې نهال .

اول سلام ، پسې کلام .

اول نوک ځاى پسې سوک ځاى.