پښتو متلونه (پ)

                              (پ)

پام چې خوږ مې نه کړې ، که نه د اڅک مړي به بيا په هديره کې ونه وينې .

پټه خوله اقرار دى .

پخوا به ازميښتونه کال په کال وه ،اوس دم په دم دى .

پخوا به ميړانه په سيالي وه ، اوس سپيتانه په سيالي سوه .

پر اخوند ښوروا هم ډيره ده .

پر بدو ښه کول د ميړنو کار دى .

پر پليت بوټي سپى هم شاشې نه کوي .

پر تا وده بازار چې راسې ، پر ايمان وبيرېږه.

پر خره سپور دى خر يې ورک دى .

پر دوو هندوانو مه درېږه .

پردۍ موچڼه په پښو کې له ورايه معلومېږي .

پر دې نه ژاړم چې انا مړه سوه ، پر دې ژاړم چې مرگ را اموخته سو .

پر دې نه ژاړم چې بابا د کلي ملک سو ، پر دې ژاړم چې کلى له سړو خالي سو.

پر ښو تلوار ، پر بدو تامل .

پر ليونۍ د ميړه او د ليوره کور يو دى

پر ميړه يو کال خواري وي ، پر سپي سړي تل تر تله .

پر و به مې ته دروې ، را وا يي يې څوک؟

پر وچه اوبازي نه کېږي .

پر هغه چا دي شپه سه ، چې ميلمه يې نوى ليدلى .

پرې به دي نه ږدم د لالا په زور .

پړ مې که ، مړ مې که .

پړى پر نري ځاى شکېږي .

پز پرې کړي که شرم درلودلى ، د چړې نوم به يې نه اخيستلى .

پسله گوزه چارزانو گټه نه لري .

پښې دي د خپلي کمبلي سره سمي غزوه .

پک تر پکه،نو نه چې ما غزه يې ښکاره وي .

پک نه پر سر تار لري، نه په چا کار لري .

پک نه سر لري ، نې په چا خريي .

پلار دي سپرو مړ کى که پلو ؟ چې زما د ښې يې راويست څه سپرو وژلى څه پلو .

پلار يې مړ سو په پروړو کې ، زوى يې گرځي په گوزو کې .

پلانکى لکه مز دور ماى په سلو بڼو کېږي .

پنډ خوارکى څه لري؟ ،نرى په هډ ماغزه لري .

پور چې ځنډنى سي ، خور دنى سي .

پور دي پور ، منت دي نور .

پوره ، ورک دي کړه دوه کوره .

پوښتنه عيب نده ، نا پوهي عيب ده .

پوله يې په ژړا کړه ، اوبه يې په خندا کړه .

په اما نت کې خيانت مه کوه .

په پاليزه کې ښه هندوانه ، د شکاڼه په برخه وي .

په پردي وطن کې گوز واچوه او تر تير سه .

په پک چې پوسخند وهې ، وا څوڼوره.

په پوښتنه سړى مکې معظمې ته تلاى سي .

په تيرو پسي مه گرځه .

په جنگ کې الوا نه ويشل کېږي .

په خر توب يې شر مېږي ، په ليوني يې تيروي.

په خره يې وس نه رسيدى، پر پالانه يې راکش کړه .

په ځان د بلدى د گور وان کانه مه کوه .

په دوو ستر گو ځان ويني په يوه سترگه جهان

په ډيرو يې ليوني خوشحاله کېږي .

په ډيري کې خوره ، په لږي کې ويشه .

په زهيرو زړونو گوتي مه وهه .

په ساعت تيري کې بنگړي ما تېږي .

په سترگو ويني ، په زوى لوړي .

په شپشتو کې واښه مه کوه .

په شلو مبو که چا غيدلاى، غړکه به چاغه سوى واى .

په ښودريدلي ، ډير ننوځي .

په غڼ ( غولانځه) کې هډو کى مه لټوه .

په کور کې نه کوک نه پياز، ارږى د واز .

په گورم کې يې خر نه درلود ، د گوروان سر يې ورمات کى .

په مرگ يې ونيسه ، چې په تبه رازي سي .

په نره راته وايه چې مد المه ، په نره درته وايم چې ميرى.

په نن پسي سبا سته .

په نه کتاره اوښو کې يو جونگى نه سمېږي .

په نيستۍ کې سستي او په هستۍ کې مستي مه کوه.

په هر څه کې د ځان تيشه مه وهه

په هغه واله کې چې اوبه تللي وي بيا هم ځي .

په هيره خو روژه هم نه ماتېږي .

په يوه چپلاخه ( څپيړه ) د سلو مخ خوږېږي .

په يوه ځين کې دوې کوني نه ځائېږي .

په يوه گل نه پسرلى کېږي

په يوه لاس مخ نه مينځل کېږي .

پياز دي وي ، په نياز دي وي .

پيري ته غزنى څه دى ؟

پيښه خو پيښه ده ، خو رامعلومېږي نه چې په جلال الدين کې ده او که په رازالدين کې .

پيل چې مړ هم سي ، په نس کې يې يو ځنگون اوبه ولاړي وي

پيل دى ، په خولپه تړلى .