پښتو متلونه (ي)

                        (ي)

يا به نه وي ،يا به نه سره زامن وي .

يا خپل کور ، يا خپل گور .

يا خپله ښه سه ، يا د ښو، خلکو پر پله سه

يا خپله ميړه سه ، يا د مړو لمني نسه .

يا د به دي زه کړم ، مړوي به دي خداى .

يار تر کوڅه تيرکه ، رنگ يې هير که .

يا مړ ، يا موړ .

يا نر هوسه ، يا نر يا

يتيم په ژړآ پوخ دى .

يتيم ته يو نس مستې هم پسرلى دى .

يخ د خداى په پار نه گرځي ، د خره په ځل گرځي .

يوازي خداى پر يوه حال دى .

يو بام ، دوې هواوي .

يو به مړ نسي ، بل به موړ نه سي .

يو سر ،دوه غوږه .

يوم مې خټه نه اخلي .

يو له لوږي مړ کيده ، ها بل يې تر سر لاندي ډوډۍ لټوله .

يو وايي اره ، بل وايي تېشه .

يو وايي مخ يې راکه ، بل وايي شا يې راکه

يوه خبره حقيقت ، سل کاله عبادت .

يوه مې راوسته پر اوښ بله پر اس لويه خدايه لازما خوارکۍ سر د شينونسو خلاص ..

يوه ورځ د بلي خور ده .

يوه ورځ ديد ، بله ورځ شناخت .

يوه ويل پيل څو منه غوښه کوي ؟ ها بل ويل پر در مو ندي حلال سوى .

يوه ويل ((تر لاس به دي ونيسم او پر دا ټوله دنيا به دي را و گرځوم ))، ها بل ويل(( ته به راسره يې )) .

يوه ويل توتکۍ بې ازاره ده ، بل ويل د چمن د چينجانو پوښتنه وکړه .

يوه ويل د ژمي ميلمه زور غواړي ، ها بل ويل په دوبي کې خورا اسانه دى چې ته يې د ژمي خبري کوې .

يوه ويل کور مې تر تا جار ، ها بل واښکى ورته و غوړاوه .

يوه ويل لپړى ، ها بل ويل ، اويا دي خړيه .

يو يې گټي ، سل يې څټي .